...No Power in the Verse can stop me...

Míns er orðin strætógella, á rauða kortið og allt. Það er reyndar svo langt síðan ég var strætógella síðast að þá var grænn eini liturinn sem var í boði á strætókortum, mér finnst miklu huggulegra að geta valið svona úr litum. En hvað um það, ég fór semsagt út í morgun, vissi ekkert hvenær strætó átti að koma heldur giskaði bara á hvað ég þyrfti sirka langan tíma til að komast í skólann og vonaði bara við strætó værum á sama róli! Ég var næstum því komin að stoppistöðinni þegar ég leit aftur fyrir mig og sá strætó, ó nei, hann nálgaðist óðfluga og ég var viss um að hann yrði á undan mér að biðstöðinni svo að ég tók létt labb-skokk síðasta spölinn, við strætó komum inn á stoppistöðina á sama tíma, strætó stoppar og þá sá ég að þetta var ekkert strætóinn sem ég átti að taka! Svo ég rölti bara ofur rólega inn í strætóskýlið með svona ég-var-ekkert-að-hlaupa-til-að-ná-strætó-lalalala-*flaut* svip og fór að skoða tímatöfluna fyrir rétta strætóinn. Sá svo að strætóbílstjórinn gaf mér illt auga þegar hann tók af stað, úbbs!
En jæja, ég komst í réttan strætó hálfri mínútu seinna (sko hvað við strætó erum in-tjún) og bílstjórinn meira að segja ungur og fjallmyndarlegur! I'm starting to like the bus