...
Jæja. Fyrir utan það að borða sushi í morgunmat, kaupa mér föt sem ég hef engan vegin efni á, fara á tónleika, partíast og letikastast almennt þá lærði ég um helgina að stundum getur maður ekki horft framan í ákveðið fólk úr fortíðinni.
Þegar ég var yngri, kannski 14-15 ára, var ég að labba með systur minni í Mjóddinni, allt í einu kippti hún í mig og snéri við út í bíl á staðnum. Ástæðan var sú að hún sá fyrrverandi kærasta (frekar nýlega hætt samband þá) og fannst hún engan vegin geta talað við hann af því að hún var ekki alveg nógu vel tilhöfð og eitthvað svoleiðis, hún útskýrði alla vega fyrir mér að þegar hún hitti hann aftur þá vildi hún vera fín og sæt svo að hann sæi nú af hverju hann hefði misst. Og let’s face it, að líta vel út er góð hefnd. Æ, kannski ekki hefnd... Hvað er hitt orðið yfir hefnd, bara minna?!
Alla vega, mér verður stundum hugsað til þessarar stundar þegar ég er búin að hafa mig eitthvað upp á og er voða voða fín og sæt eða þá bara þegar það er einstaklega góður hárdagur. Þá hugsa ég nefnilega með sjálfri mér (með nötrandi kaldhæðni nb) að ég gæti sko hitt hvaða fyrrverandi sem er (sko af öllum þessum “mörgu” sem eru þess heiðurs aðnjótandi að vera í X-Anna klúbbnum). Og það kaldhæðnislega er að ég hugsaði þetta í gær áður en ég fór á tónleikana. Og svo sá ég fyrrverandi (sem ég hef ekki hitt í tæp 2 ár) úti í búð, snéri við á staðnum og hljóp út. Stundum er greinilega sama hvað maður heldur að maður sé kominn langt frá því sem maður var, sumir hafa alltaf lag á að kippa manni til baka.
Æ, ég er bara mjög vond í að takast á við fortíðina.
Líka fortíð sem er miklu minni fortíð, eiginlega bara nútíð ennþá. Þótt maður hafi ekki eldheitar ástartilfinningar til einhvers, þá þýðir það kannski ekki að manni sé alveg sama. Algjört sambandsleysi er alla vega verra en að reiða einu sinni til höggs, ef ætlunin er að höggva... What to do, what to do?
Æ, ég er líka bara vond í tilfinningakrappi yfir höfuð. Ég ætti bara að fara og búa í helli einhvers staðar. Með dádýrum og þvottabjörnum, ekki öðru fólki.
Þetta tilfinningakrapp er samt mun minni hluti af mínu lífi en margur gæti haldið miðað við skrifin á þessari síðu (sem betur fer), attitjúdið mitt er yfirleitt meira; "æ, þetta gerðist, lets laugh and move on" heldur en að vera eitthvað að obsessa yfir hlutum sem ég get hvort sem er ekki breytt og ég veit satt best að segja ekki af hverju ég hef fundið mig knúna til að vera svona dramatísk og tilfinningasöm undanfarið, þetta er engan vegin raunsönn endurspeglun af mínu lífi!
Þegar ég var yngri, kannski 14-15 ára, var ég að labba með systur minni í Mjóddinni, allt í einu kippti hún í mig og snéri við út í bíl á staðnum. Ástæðan var sú að hún sá fyrrverandi kærasta (frekar nýlega hætt samband þá) og fannst hún engan vegin geta talað við hann af því að hún var ekki alveg nógu vel tilhöfð og eitthvað svoleiðis, hún útskýrði alla vega fyrir mér að þegar hún hitti hann aftur þá vildi hún vera fín og sæt svo að hann sæi nú af hverju hann hefði misst. Og let’s face it, að líta vel út er góð hefnd. Æ, kannski ekki hefnd... Hvað er hitt orðið yfir hefnd, bara minna?!
Alla vega, mér verður stundum hugsað til þessarar stundar þegar ég er búin að hafa mig eitthvað upp á og er voða voða fín og sæt eða þá bara þegar það er einstaklega góður hárdagur. Þá hugsa ég nefnilega með sjálfri mér (með nötrandi kaldhæðni nb) að ég gæti sko hitt hvaða fyrrverandi sem er (sko af öllum þessum “mörgu” sem eru þess heiðurs aðnjótandi að vera í X-Anna klúbbnum). Og það kaldhæðnislega er að ég hugsaði þetta í gær áður en ég fór á tónleikana. Og svo sá ég fyrrverandi (sem ég hef ekki hitt í tæp 2 ár) úti í búð, snéri við á staðnum og hljóp út. Stundum er greinilega sama hvað maður heldur að maður sé kominn langt frá því sem maður var, sumir hafa alltaf lag á að kippa manni til baka.
Æ, ég er bara mjög vond í að takast á við fortíðina.
Líka fortíð sem er miklu minni fortíð, eiginlega bara nútíð ennþá. Þótt maður hafi ekki eldheitar ástartilfinningar til einhvers, þá þýðir það kannski ekki að manni sé alveg sama. Algjört sambandsleysi er alla vega verra en að reiða einu sinni til höggs, ef ætlunin er að höggva... What to do, what to do?
Æ, ég er líka bara vond í tilfinningakrappi yfir höfuð. Ég ætti bara að fara og búa í helli einhvers staðar. Með dádýrum og þvottabjörnum, ekki öðru fólki.
Þetta tilfinningakrapp er samt mun minni hluti af mínu lífi en margur gæti haldið miðað við skrifin á þessari síðu (sem betur fer), attitjúdið mitt er yfirleitt meira; "æ, þetta gerðist, lets laugh and move on" heldur en að vera eitthvað að obsessa yfir hlutum sem ég get hvort sem er ekki breytt og ég veit satt best að segja ekki af hverju ég hef fundið mig knúna til að vera svona dramatísk og tilfinningasöm undanfarið, þetta er engan vegin raunsönn endurspeglun af mínu lífi!